Stuk voor stuk werden de meubels het huis uit gedragen en ik keek ernaar. De kamers die zolang de kamer van mijn dochter en zoon zijn geweest, staan leeg en zijn verlaten. De herinneringen blijven. Wat fijn dat ze hun leven zo mooi vormgeven. Ik zal altijd bereikbaar blijven als de liefhebbende vader die er voor hen is. Want ja, papa en mama blijf je voor altijd.
Zo mijmerend over de mooie herinneringen, schrik ik op van een sleutel in het slot. Want ik heb natuurlijk nooit de sleutel teruggevraagd, ze horen nog bij het gezin en het huis. Vaak gewoon omdat het kan, komt mijn zoon even zijn verhalen vertellen over wat hij meemaakt in het bedrijfsleven. Dit keer was hij op een feestje van het bedrijf, waar hij inmiddels al twee jaar werkt. Hij voelt zich opgenomen tussen de collega´s en geniet hier erg van. Na een overpeinzing en een beetje een zucht, vertelt hij ook dat het op sommige punten nog niet zo lekker loopt. De wereldverbeteraar die in mijn zoon zit, begint te praten over hoe hij dit bedrijf graag zou vertellen van zijn visie. Ik mag ernaar luisteren met een glimlach die van heel diep komt, ik voel mij trots. Misschien woont hij dan niet in huis, de afstand is nog net zo klein.
Nog een demonstratie van trots en vaderlijke liefde overviel mij laatst. Mijn dochter is op dit moment werkzaam in het ziekenhuis. Zij vertelt voluit over de harde realiteit en de dingen die ze dagelijks te zien krijgt. Ze gaat er elke dag sterk mee om. De veerkracht en flexibiliteit die ze laat zien is fantastisch. Ik luister naar de wijsheid die ze laat horen, met gepaste bewondering.
Door de lichte aanmoediging, en geloof me, soms was het wat dwingender (je bent ouder of je bent het niet) bewandelen beide kinderen hun levenspad. Ze zijn gek op elkaar en ze zijn ook los van elkaar. Ze zijn hetzelfde en totaal verschillend. En ik wandel met ze mee. Het mooie is dat je kinderen naar je toe groeien. Waar ze als kleintje nog meer een commando kregen, is het nu zeker niet meer het geval. We zijn gelijk, beiden volwassen en dat vraagt van allen nog wel eens een aanpassing. Maar wat is het toch mooi als er op dat niveau gecommuniceerd wordt. Natuurlijk zal ik altijd hun papa blijven.
Iedere dag als ik rondloop binnen het bedrijf zie ik het gezin hierin terug. Titels die mensen dragen, van manager, receptioniste, baas, secretaresse, sales, enzovoort, zoveel benamingen die voor verwarring zorgen. Want je hebt hoogte verschillen of diepte verschillen die meepraten tijdens de gesprekken. Als ik nu mijn voorbeeld met mijn kinderen erbij pak, waarbij ik ze niet als sturende ouder ontmoet, maar als mens tot mens, kan ik dat doortrekken naar het werk. Daarbij kan je je voorstellen dat deze gelijkwaardigheid in het bedrijfsleven ook prima mogelijk zou kunnen zijn. Als we onze titels niet mee laten tellen in de gesprekken die we hebben. Natuurlijk is het handig op papier, zodat we weten waar de verantwoording ligt, dus afschaffen is wat lastig. Maar een gesprek van mens tot mens brengt het de beste communicatie naar boven.
Ik hoop nog heel vaak mooie gesprekken te hebben met mijn kinderen, vanuit mijn trotse papa rol glimlach en luister ik, maar als mens reageer ik terug. Want ja, we zijn allemaal mens.
Wil jij ook beter communicatie, of gewoon vertellen hoe trots jij bent op je kinderen, boek dan eens een gesprek in met mij. Dan kan ik kijken wat ik voor je kan doen : https://bijfrankopdebank.nl/contact/.